Jerzy Andrzejewski

Prozaik, publicysta, krytyk filmowy i teatralny.

W latach 1952-54 był redaktorem naczelnym "Przeglądu Kulturalnego", w latach 1955-56 pracował w redakcji miesięcznika "Twórczość", potem współpracował z tygodnikiem "Literatura" (1972-69).

W czasie okupacji uczestniczył w konspiracyjnym życiu kulturalnym, w latach 1946-47 był prezesem Związku Literatów Polskich, zaś w okresie 1952-57 był posłem na sejm PRL. W okresie stalinowskim opowiadał się za marksizmem i socrealizmem, stopniowo jednak zaczął angażować się w działalność opozycyjną, od 1973 r. był członkiem KOR-u i współredagował wydawane poza cenzurą pismo "Zapis".

Dzieła: zbiór opowiadań Drogi nieuniknione (1936), Ład serca (1938), oba napisane w duchu przedwojennego intelektualizmu, zbiór opowiadań z okresu okupacji Noc (1945), Święto Winkelrieda (wspólnie z J. Zagórskim, 1944), obalające patriotyczne mity, Popiół i diament, który przyniósł mu rozgłos (o tragicznych konfliktach powojennych pokolenia AK, wyd. 1948, ekranizacja Wajdy 1958), Bramy raju (1960, ekranizacja Wajdy), Ciemności kryją ziemię, (1956), powieść Miazga, którą Andrzejewski pisał wiele lat (ukazująca dezintegrację moralną i polityczną PRL, wyd. poza cenzurą 1978, druk 1981), dramat Prometeusz (1973), do 1983 - opowiadania.

Jego powieści przetłumaczono na około 30 języków. Wszystkie dotykają ważnych problemów moralnych, politycznych, filozoficznych, te najważniejsze eksperymentują z formą.