Jarhead

Opowieść rozgrywa się podczas wojny w Zatoce Perskiej w od sierpnia 1990 do lutego 1991 roku. Jej bohaterami są żołnierze z plutonu piechoty morskiej, którzy konfrontują własne wyobrażenia o wojnie z obiektywną frontową rzeczywistością. Marines pokonują bezkresy pustyni w kraju, którego nie rozumieją, przeciwko wrogowi, którego nie widzą. Przychodzi im walczyć o wartości, których do końca nie są pewni.

To prawdziwa kronika życia na „wojence”, która rozgrywa się na pustyni Półwyspu Arabskiego. Przepełniona brutalnością, seksem, walką, opisuje samotność jednych i ubóstwo ducha drugich, mentalny upadek, krótkie chwile radości po tygodniach fizycznego wyczerpania, konsternację spowodowaną fizycznym bólem dzwonienie w uszach bez końca, bezsenność, ucieczkę w pijaństwo oraz desperację, napady szału i bezgranicznego przygnębienia oraz zagubienie własnej tożsamości.

Gdy w 1990 roku amerykańscy marines, zwani „jarhedami” zostali wysłani na wojnę w Zatoce Perskiej, Anthony Swofford był jednym z nich. Służył w stopniu starszego szeregowego w plutonie zwiadu-strzelców wyborowych Korpusu Piechoty Morskiej USA. Spędził sześć miesięcy życia na pustyni, wyczerpany i przerażony; był o krok od popełnienia samobójstwa; przyłożył broń do skroni kumpla z drużyny; stał się celem zarówno dla salw wroga, jak i towarzyszy broni. Sam konflikt polityczny stanowi uboczny wątek w opowieści autora, który językiem pełnym przekleństw, z cierpkim humorem, jaskrawo opisuje działania na współczesnym teatrze wojny, braterskie więzi oraz wyrafinowaną biegłość w zabijaniu, jaką nabył stając się „jarheadem”.

Wojna zmusza go do ponownego rozważenia, co znaczy być Amerykaninem, żołnierzem, synem żołnierza i człowiekiem. Czyni to niezwykle barwnie i soczyście, w sposób wstrząsający, a zarazem głęboko ludzki, z kamienną twarzą, za którą kryje się niezwykle czułe i wrażliwe serce.