Janusz Zaorski

W rozmowie Stanisława Zawiślińskiego z Januszem Zaorskim mieszają błyskotliwy humor, anegdotki ze środowiska polskich filmowców tzw. trzeciego kina, rozległa wiedzy na temat sztuki i pasja do futbolu. Słynny reżyser decyduje się na odbycie podróży sentymentalnej, w którą zaprasza czytelnika zainteresowanego kulisami polskiej kinematografii.

Janusz Zaorski – życiorys

Janusz Zaorski urodził się w 1947 roku. Jego ojcem jest Tadeusz Zaorski (były wiceminister kultury i sztuki), bratem – Andrzej Zaorski (aktor, artysta kabaretowy), a partnerką – Anna Osmólska-Mętrak (wdowa po Krzysztofie Mętraku). Ukończył studia reżyserskie w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Odbywał praktyki w Londynie i w NRD. Debiutował w 1970 roku (w wieku 23 lat) krótką komedią "Na dobranoc", a niedługo później wypuścił pełnometrażowy film "Uciec jak najbliżej". Od 1987 do 1995 roku obejmował kilka ważnych stanowisk w polskiej branży filmowej. Był kierownikiem artystycznym Zespołu Filmowego "Dom", prezesem Komitetu ds. Radia i Telewizji oraz przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Dorobek filmowy Janusza Zaorskiego jest bardzo różnorodny – od poważnych adaptacji ("Jezioro Bodeńskie", "Chleba naszego powszedniego") przez komedie ("Haker", "Szczęśliwego Nowego Jorku") po seriale, telenowele ("Punkt widzenia", "Złotopolscy") i spektakle teatru telewizji ("Ziemia tragiczna", "Chłodna jesień", "Cyrograf"). Potrafi czerpać z wielu gatunków, a szczególnie chętnie sięga po groteskę, moralitet i dramat psychologiczny. W ostatnich latach zwraca się ku dokumentom ("Pokolenia", "Mundial Biało-Czerwonych: trzej przyjaciele z boiska", "Biało-czerwono-czarny") i dramatom historycznym ("Syberiada polska"). Jest znawcą piłki nożnej, która stała się inspiracją kilku scenariuszy Zaorskiego.

Janusz Zaorski – książka reżysera

W 2014 roku ukazała się książka Janusza Zaorskiego "Jaja, serce, łeb" nawiązująca tytułem do słów akademickiego wykładowcy Stanisława Wohla. Publikacja jest owocem współpracy reżysera z kolegą po fachu – Stanisławem Zawiślińskim, który zajmuje się nie tylko produkcją filmowa, lecz także wydawniczą (jest właścicielem Wydawnictwa Skropion i biografem Krzysztofa Kieślowskiego). Wykorzystana przez filmowców konwencja wywiadu-rzeki sprzyja odkrywaniu tajemnic świata kinematografii krajowej. Janusz Zaorski, przechodząc od anegdoty do anegdoty, prowadzi czytelnika przez lata swojego dzieciństwa i okres studiów. Zdradza, jak wyglądały etapy wspinania się po drabinie kariery, uwzględniając nie tylko sukcesy, ale też porażki. Opowiada o swoich młodzieńczych fascynacjach kinowych i z charakterystycznym dowcipem wraca pamięcią do peerelowskiej codzienności, w której przyszło mu tworzyć. Wspomina oddanych przyjaciół: Krzysztofa Mętraka, Stanisława Różewicza, Zdzisława Maklakiewicza, Jana Himilsbacha, a przy tym pozwala poczuć atmosferę warszawskiego środowiska artystycznego, które wieczorami schodziło się do modnych klubów na Powiślu.