Janusz Odrowąż-Pieniążek

Polonista, obieżyświat, od 1972 roku sławny dyrektor Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie. Wedle własnego wyznania, debiutował już w roku 1945, ale całkiem na serio zaczął pisać około roku 1950. Jest poetą, publicystą, prozaikiem, ma także dorobek ściśle polonistyczny.
Bardzo odrębny wyraz ma proza Odrowąża-Pieniążka - nie da się sprowadzić do żadnego nurtu i nie bardzo z kim daje się porównać. Scenerią jego prozy są zawsze kraje, w których przebywa krótszym lub dłuższym przejazdem. Ma wielki zmysł osobliwości, jednocześnie zaś pamięć tak konkretną, że jego opowiadania zastępują wręcz bedeker. Szczególny jest jego narrator, niby to sam autor z imienia i nazwiska. Ten narrator za swoje powołanie uznał obserwowanie życia, jego kolorowych dziwactw. Motywy materialne nie liczą się prawie wcale. Nie obchodzi go także polityka i ideologia. Świat jest po prostu spektaklem, najczęściej groteskowym. Narrator nie stara się go zmienić, jest standardowo bierny, co niekiedy irytuje. Jego utwory oparte są na ogól na dziwacznych, niemal nieprawdopodobnych sytuacjach, są subtelne, ale nieodparcie komiczne, często przewrotne. W sumie wielkie smakowanie życia.
Całą twórczość trzeba ocenic bardzo wysoko.