Jan II Żagański

„Okrutny”, „Zły”, „Szalony”, „Niespokojny”– to określenia, którymi najczęściej obdarzano Jana II żagańskiego. Książę nie był ulubieńcem historiografii niemieckiej, a i polska dostrzegała złożoność jego charakteru i kontrowersyjność czynów, które czasami trudno było nawet wytłumaczyć specyfiką czasów. Obrazowo scharakteryzował księcia Walenty Kulawski w dziewiętnastowiecznym przekazie „Spółcześni oburzeni jego dzikiem okrucieństwem nazwali go szalonym tyranem. Potomność, która czyny równie z powodów jak skutków i środków przedsiębranych sądzi, nie może go zupełnie od tych tytułów uwolnić.” Jan II należał do grona najbardziej barwnych postaci w panteonie książąt śląskich. Jego działalność polityczna miała ścisły związek z sytuacją międzynarodową, a poczynania interesowały władców sąsiednich krajów: Jerzego z Podiebradów, Macieja Korwina, Jagiellonów. Uwikłanie Jana II w politykę międzynarodową widoczne było przede wszystkim w okresie walk o sukcesję głogowską w latach 1476-1488, ale i wcześniejsze
przedsięwzięcia księcia: popieranie króla husyty czy sprzedaż dziedzictwa żagańskiego Sasom nie pozostały niezauważone na arenie śląskiej. Niespokojny charakter księcia dał znać o sobie również w ostatnich latach życia, które śląski władca spędził jako pan niewielkiego obszaru wołowskiego. Brak politycznej aktywności zmobilizował księcia do „studiowania” alchemii i poszukiwania sposobu na wyrabianie złota… Aktywnego Jan II najprawdopodobniej nudziło spokojne dożywocie…