Jak późno było, jak późno

Od pierwszego pełnego furii zdania po ostatni niedający się zapomnieć opis James Kelman prowadzi czytelnika w szaloną, hipnotyczną, rozdzierającą wnętrzności podroż do środka ciemności. Opowiedziana pełnym wulgaryzmów dialektem robotników Glasgow, pełna czarnego humoru i ironii, ta książka w gruncie rzeczy napisana jest krzykiem.

Sammy, 38-letni bezrobotny mieszkaniec Glasgow, drobny złodziejaszek, budzi się po dwudniowym ostrym piciu. Jego portfel zniknął, podobnie zresztą jak nowiutkie buty. Nagle pojawiają się funkcjonariusze i coś od niego chcą. Wdaje się z nimi w bójkę, pobity ląduje na dołku, w końcu zostaje wyrzucony na ulicę. Przypomina sobie kłótnię ze swoją dziewczyną, ale ona sama jakby zniknęła. Nie wygląda to wszystko dobrze; powoli zresztą wszystko przestaje wyglądać, Sammy zaczyna tracić wzrok...

Powieść Kelmana zdobyła prestiżową Man Booker Prize, budząc wielkie kontrowersje wśród samych jurorów; werdykt niektórzy krytycy nazwali „literackim wandalizmem”.