Jack Womack

Przyjmuje się, że termin cyberpunk pojawił się równolegle z premierą w 1984 roku Neuromancera Williama Gibsona. Womack, mimo że niewiele w jego powieściach zaawansowanych technologii, hakerów, samoświadomych maszyn i sieci internetowych bywa zaliczany do tego nurtu, ponieważ fantastyczne wizje przyszłości wykorzystuje jako nośnik spekulacji socjologicznych i krytyki kultury. Początkowo pomijany z uwagi na przyjęcie tematyki niezbyt modnej na przełomie lat 80. i 90. XX wieku, kiedy to w ramach science fiction triumfy święciła jeszcze raczej space opera niż cyberpunk czy pisarstwo fantastyczne, lecz jednocześnie zaangażowane w problemy nowoczesnego społeczeństwa demokratycznego.

Satyra na konsumpcyjne społeczeństwo schyłkowego okresu XX wieku i liczne alegorie do wyższych wartości, zakamuflowane brutalnymi, często rasistowskimi i seksistowskimi scenami, sprawiły, że szczególną popularność zyskały Chaotyczne akty bezsensownej przemocy . Tytuł powieści został nadany, aby świadomie zmylić czytelników oczekujących lektury sensacyjnej, czy w ogóle - czysto rozrywkowej. Womack podstępem wmusza w odbiorcę ponurą i bolesną wizję dorastania w chylącej się ku upadkowi cywilizacji. Powieść przybiera formę dziennika młodej dziewczyny - Loli - która z winy anarchii ogarniającej kraj musi ze zwykłej, mieszczańskiej nastolatki zmienić się w młodocianą przestępczynię, członkinię ulicznego gangu. Chaotyczne akty swoją niepozorną atrakcyjność ujawniły dopiero po kilku latach, kiedy to powieści tego typu
(cyberpunk, nowa fala, socjologiczna science fiction z elementami katastrofizmu) zaczęły się mnożyć. Pozostała jednym z klasyków gatunku.

Womack jest laureatem Nagrody im. Philipa K. Dicka za Elvissey (1993). W Polsce, oprócz Chaotycznych aktów opublikowano opowiadania Audytorium ( Kroki w nieznane. Almanach Fantastyki , wydany przez Solaris w 2006) i Recital ( Wielka Księga Fantasy , t. 2 wydany przez Fabrykę Słów na początku 2011 roku).