Jacek Wangin

Urodził się w środku lata i dlatego po dziś dzień lata nie znosi. Edukację odbył jak Pan Bóg przykazał, a ostatni PRL-owski program przyzwolił, i zakończył ją (póki co) dyplomem filologii polskiej Uniwersytetu Gdańskiego.

Zupełnie nie wie, kiedy przylgnęła do niego konieczność pisania, ale wie, że w życiu nie był tak wierny kobiecie, jak wierny jest pisaniu.
O czym pisze? O jednostkowym przemierzaniu świata, o dotykaniu jego istoty i wsłuchiwaniu się w jego głosy. Przygląda się tym sferom, które istnieją w ciszy i nie dopraszają się posłuchu, a jedynie zachęcają do zatrzymania w biegu naszym powszednim. Wówczas rodzą się pytania bez odpowiedzi. Pytania są zawsze te same, jednak obecny czas i mody szczególnie namiętnie usiłują zagłuszyć je szelestem kolorowych opakowań coraz ładniejszych produktów.

Dlatego też Wangin usiłuje. Namiętnie i z uporem godnym lepszej sprawy usiłuje wydobyć i przypomnieć pytania o sens, o człowieka, o Boga zapomnianego albo cierpliwego i trochę znudzonego bylejakością własnego stworzenia. Usiłuje wydobyć pytania o pamięć, pytania o ulotność i ból trwania, pytania o śmierć i krótki lęk przed jej nieuchronnością, a nade wszystko usiłuje wcisnąć te pytania we współczesne historie fabularne, zabarwiając je liryzmem albo ironią, nierzadko zaprawioną cynizmem. To jednak tylko ogólny kierunek pisarski Jacka Wangina, który wciąż się rozwija i szuka nowych literackich dróg.

To jest również kierunek ewolucji. Zaczynał od poezji i okres poetycki zakończył w połowie lat dziewięćdziesiątych, wydając w Bibliotece Rękopisów Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki arkusz poetycki Oczy dziecka. Od tego momentu coraz intensywniej ewoluuje ku dojrzałej prozie, w której ładunek liryczny nieustannie odbija się silnym echem. Pisze fabuły mniej lub bardziej rozbudowane, raz dynamiczne, innym razem obrazowe, wyciszone, silnie nacechowane refleksją.

O poziomie tych utworów świadczy fakt, że od momentu debiutu w bydgoskim kwartalniku „Metafora” w 1994 roku coraz częściej utwory Wangina pojawiają się na łamach czołowych ogólnopolskich czasopism literackich, takich jak rzeszowska „Fraza”, katowickie „Opcje”, „Fa-art” czy „Studium”.