Instytucje nadzoru w sektorze finansowym. Kierunki rozwoju

W książce omówiono instytucjonalne ograniczenia niestabilności otoczenia przedsiębiorstw na przykładzie regulowania infrastruktury rynku finansowego. W szczególności autor analizuje nową instytucję nadzoru w sektorze finansowym – nadzoru systemowego w kontekście innych instytucji nadzoru (np. makro- czy mikroostrożnościowego). Autor wychodzi z założenia, że infrastruktura rynku finansowego (systemy płatności, rozliczeń, rozrachunku, krajowe depozyty, repozytoria transakcji, centralni kontrpartnerzy) jest najważniejsza dla redukcji niestabilności w gospodarce, zwłaszcza w sytuacji przenikania się sektora finansowego i niefinansowego, generowania innowacji finansowych „obchodzących” regulacje mające na celu łagodzenie ryzyka lub tworzenia instytucji parabankowych wymykających się spod prawa. Książka skupia się na analizie kierunków regulacji sektora finansowego i formułuje wnioski de lege ferenda – z perspektywy oceny skutków regulacji, ekonomicznej analizy prawa oraz adekwatności regulacji do ograniczania
niestabilności w gospodarce i poprawy konkurencyjności.