Instrukcje przemijania

Wjednym z wierszy autor tomiku pisze: „moje duchy są łagodne/i bardzo cierpliwe/(…) układają się w duszę”. To poezja autorefleksyjna, by nie powiedzieć – filozoficzna, a niekiedy wręcz religijna. Dużo w niej retrospekcji i zdziwienia („patrzę zadziwiony/ jak proste historie/łączą ze sobą zerwane wątki”, „chciałem nowego życia/odzyskałem stare”). Wiele bieżącego doświadczenia („wiersze zbierane wciemności/świecą”, „zrobię kolacje i posiedzimy razem”). To poezja adresowana do człowieka i – jak mówi tytuł – swego rodzaju „instrukcja przemijania”.

Wcześniejsze tomy poezji Ireneusza Kaczmarczyka: „Przystanki” (1986), „Prosto w życie” (1993), „Najbliżej do światła” (1995), „Dwa światy”( 1996), „Cisza stroiła się sama” (1999), „Słowa przychodzą później” (2004).