Horowitz. Życie i muzyka

Po sześćdziesięciojednoletniej nieobecności Vladimir Horowitz wraca do Rosji, by zagrać tam koncert. Życie najbardziej zdumiewającego wirtuoza fortepianu zatacza pełne koło. Biografia Horowitza rozpoczyna się właśnie od tej daty, od dwudziestego kwietnia 1986 roku.

Autor monografii Harold C. Schonberg wraca do czasów kijowskiego dzieciństwa Horowitza - kiedy jako pięciolatek nauczył się on gry na fortepianie, a jako trzynastolatek został przyjęty do Kijowskiego Konserwatorium. Śledzi rozwój jego kariery po spowodowanej Rewolucją Bolszewicką emigracji, kiedy koncerty w Berlinie i Paryżu, oraz głośny amerykański debiut w 1928, zamieniają Horowitza w międzynarodową gwiazdę. Jego wysoce indywidualny styl gry o wyrazistej ekspresji oszałamiający publiczność, nierzadko powoduje lawinę krytyki ze strony znawców. Schonberg kreśli jednak nie tylko sylwetkę genialnego pianisty, opisuje także jego ludzkie słabości. Wirtuoz, który miewał okresy kilkuletniego wycofania, był ekstrawagancki i neurotyczny, odwoływał koncerty niemal w ostatniej chwili, zdarzały mu się momenty zwątpienia i załamania.