Historia kamorry

To, co w ciągu wieków, aż do 1912 roku wydarzyło się w Neapolu, jest niczym w porównaniu z tym, co w samym Neapolu, Kampanii, i w innych rejonach Włoch, gdzie nowa kamorra rozciągnęła swoje macki, zdarza się dzisiaj (...) Nowi kamorzyści nakładają haracz na wszystko. Ostatni z wędrownych handlarzy, tak jak najlepiej prosperujący z przemysłowców, zmuszeni są oddawać część swych zysków kamorrze.
(Ze wstępu autora)
Vittorio Paliotti, dziennikarz, pisarz i komediopisarz jeden z najwybitniejszych znawców historii i obyczajowości Neapolu, ukazuje hiszpański rodowód Kamorry, a zarazem kreśli dzieje stowarzyszenia, a zwłaszcza jego XIX-wieczne korzenie. Zaznajamia też z poczynaniami i kolejami losów jej szefów - capintesta i capintriti. Autor zdziera zasłonę z symboli i reguł rządzących tym tajemniczym światem "Wielkiej Mamuni", czegoś w rodzaju najwyższego trybunału, obrzędów inicjacyjnych przy przyjmowaniu nowych adeptów, zumate i dichiaramenti, czyli pojedynków, którymi rozstrzygano spory. Poprzez stronice książki śledzimy momenty największych triumfów tego fenomenu socjologiczno-kryminalnego jakim była - i wciąż jest kamorra w XIX wieku, proces stopniowego mieszczanienia i jej powojenne odrodzenie. Kamorra, czyli mafia neapolitańska, moment swojego triumfu miała we wrześniu 1860 r., kiedy to podczas przejmowania władzy od rządu burbońskiego przez ochotników Garibaldiego otrzymała od ministra spraw wewnętrznych zadanie
utrzymania porządku publicznego. W ten oto sposób kamorra, szajka szantażystów znalazła się u władzy, tworząc jednocześnie fundament pod swe przyszłe działania polityczne. Dopiero od niedawna włoski kodeks karny uwzględnia istnienie - jakkolwiek jedynie w kontekście dotyczącym mafii - stowarzyszeń przestępczych typu kamorry. W rzeczywistości, choć obecnie posiada własną specyfikę i własną historię, od XVI stulecia mocno już wszczepione w obyczajowość neapolitańską.