Henrik Ibsen

Norweski dramatopisarz.
1851-1856 reżyserował w teatrze w Bergen. 1857-1864 dyrektor artystyczny teatru w Christianii (Oslo). Przyczynił się do stworzenia narodowego teatru Norwegii. W pierwszym okresie dramaty pod wpływem romantyzmu duńskiego, np. Catilina (1850).

Następnie sztuki nawiązujące do historii i starych legend norweskich, jak Pani zamku Östrot (1854, wydanie polskie 1902), Rycerze Północy (1858, wydanie polskie 1902), Pretendenci do tronu (1863, wydanie polskie 1901).

Niedoceniany przez rodaków i zniechęcony, 1864-1891 przebywał za granicą.

Światową sławę przyniosły mu dwa poematy dramatyczne:

• Brand (1866, wydanie polskie 1903) i
• Peer Gynt (1867, wydanie polskie 1910). W serii dramatów obyczajowych poddał bezwzględnej krytyce mieszczańskie obyczaje i moralność, np:
• Podpory społeczeństwa (1877, wydanie polskie 1899),
• Dom lalki (1879, wydanie polskie 1882 pt. Nora),
• Upiory (1881, wydanie polskie 1891),
• Wróg ludu (1882, wydanie polskie 1891),
• Dzika kaczka(1884, wydanie polskie 1897 pt.
• Cyranka),
• Hedda Gabler (1890, wydanie polskie 1899). W niektórych dramatach pojawiają się tendencje naturalistyczne lub mistyczne, np._ Rosmersholm_ (1886, wydanie polskie 1898), Mistrz Solness (1892, wydanie polskie 1893, w kolejnej edycji pt._ Budowniczy Solness_), a także symbolistyczne.

Dzieła Ibsena były ogromnie popularne w Polsce na przełomie XIX i XX w. W języku polskim Wybór dramatów (1898), Dramaty (1956, 1958).