Hannah Arendt

Filozofka i eseistka niemiecko-amerykańska. Dzieciństwo spędziła w Królewcu, w zamożnej rodzinie pruskich Żydów; w latach 1924-1929 studiowała filozofię w Marburgu, Freiburgu i Heidelburgu, pod kierunkiem Heideggera, Huserla i Jaspersa.
Przez wiele lat była kochanką Heideggera, a do końca życia, z przerwą spodowaną wstąpnieniem przez tego wielkiego myśliciela do NSDAP, utrzymywała z nim bliskie kontakty.
Jej praca doktorska dotyczyła koncepcji miłości u św. Augustyna.
W 1933 roku wyemigrowała do Paryża, gdzie, jako Żydówka, została internowana w 1940 roku przez władze francuskie; uciekła z obozu i przez Hiszpanię dostała się do Stanów Zjednoczonych.
W czasie wojny publikowała w czasopiśmie "Aufbau", a w latach 1945-1949 powstało jej trzytomowe dzieło Korzenie totalitaryzmu. W ciągu kilkunastu miesięcy przyniosło jej światowy rozgłos. Arendt stała się jednym z najgłośniejszych myśłicieli politycznych swojego czasu.
W 1963 roku, będąc obserwatorem procesu zbrodniarza Adolfa Eichmanna, napisała głośną książkę Eichamnn w Jerozilimie (1963), która wywołała szeroką falę krytyki.

Wykładała na wielu prestiżowych uniwersytetach amerykańskich, była także laureatką wielu prestiżowych nagród, m.in. nagrody Zygmunta Freuda Niemieckiej Akademii (1967).
Arendt należała do nielicznych filozofów polityki, którzy lokowali się poza dominującymi sporami teoretycznymi i podziałami ideologicznymi. Twierdziła, że wraz z totalitaryzmem nastąpiło zerwanie ciągłości tradycji. Pisała także, że reżim stalinowski jest tak samo zbrodniczy, jak nazistowskie Niemcy.