Guy Gavriel Kay

Ojciec pisarza był chirurgiem, a jego dwaj bracia ukończyli prawo i psychiatrię. Kay jako dziecko marzył by zostać albo prawnikiem, albo prawoskrzydłowym w drużynie hokejowej w Toronto, albo pisarzem. Ukończył fakultet z filozofii na uniwersytecie w Manitobe. Jednak o wyborze takiej drogi życiowej, którą po dziś dzień kroczy pisarz, zdecydował pewien incydent z młodości.

Zdarzyło się bowiem, że syn J. J. R. Tolkiena, zaprosił Kaya do asystowania przy kończeniu książki Silmarillion. Obcowanie z twórczością tak wielkiej postaci jak autor Władcy pierścieni, obudziło w studencie chęć do samodzielnego tworzenia. Jednak Kay bardzo szybko doszedł do wniosku, że z samego pisania się nie utrzyma, więc powrócił z Anglii do rodzinnej Kanady i ukończył fakultet z prawa, po czym znów wyjechał za granicę, żeby napisać swoją pierwszą nieopublikowaną powieść.

W roku 1984 Guy ożenił się z Laurą Cohen oraz wydał Letnie Drzewo, pierwszy tom z cyklu Fionavarski Gobelin. W ciągu następnych dwóch lat wyszły dwie kolejne części trylogii. Od tego momentu Kay rozpoczął swoją karierę pisarza fantasy.

Pierwsza jednotomowa powieść Tigana, wyszła spod pióra autora w roku 1990. W tym samym roku umarł ukochany ojciec pisarza, a rok później urodził się jego pierwszy syn. Pełen skrajnych przeżyć Kay wypuścił swoją kolejną książkę A Song for Arbonne, która została dość chłodno przyjęta przez krytyków, a także wielbicieli samego pisarza. Akcja powieści toczy się na terenach średniowiecznej Prowansji. Następna książka The Lions of Al-Rassan, oparta została o historię katalońskiego rycerza Cyda Campeador i była kontynuacją obranego już wcześniej przez pisarza nurtu historycznego fantasy. Tą powieścią autor wrócił do łask czytelników.

Najnowszy projekt pisarza, cykl Sarantyjska Mozaika, to dwa tomy Pożeglować do Sarancjum i Władca cesarzy. Akcja osadzona została w fantastycznym świecie modelowanym na antyczne Bizancjum.

Inspiracje pisarza:

Jest to bardzo bogaty spis niezwykłych osobowości literackich, a zarazem też niezwykle różnorodnych pod względem stylu. Pisarz od najmłodszych lat był bombardowany przez rodziców najróżniejszymi lekturami, jednak do największych inspiracji z tamtego okresu należą greckie mity, bajki, no i wspominany już J.R.R. Tolkien. Prócz tego wymienić należy: E.R. Eddisona, Lorda Dunsany, i Fritza Leibera, oraz Carlo Ginzburga, Milana Kundere, Gene Brucker, Lauro Martinesa, Jacoba Burckhardta, Iris Origo, i Josepha Huizinga.