Guillaume Apollinaire

Poeta, dziennikarz, jedna z najważniejszych postaci bohemy paryskiej początku XX wieku.

Urodził się w Rzymie jako syn polskiej szlachcianki, Angeliki Kostrowickiej, i nieznanego ojca, niewątpliwie Włocha.

Dzieciństwo spędził we Włoszech; w 1887 matka przeniosła się wraz z nim i jego bratem do Monako; Wilhelm pobierał tam nauki w College Saint-Charles, a następnie w College Stanislas w Cannes i w liceum w Nicei. Wtedy powstały pierwsze utwory poetyckie.

W 1899 rodzina osiedliła się we Francji, którą Apollinaire uważał za swoją ojczyznę, choć obywatelstwo francuskie otrzymał dopiero w 1916 roku gdy odbywał jako ochotnik służbę na froncie. Po odniesionej tam ranie głowy, odznaczony Croix de Guerre i przeniesiony na tyły, zmarł dwa lata później w Paryżu na grypę "hiszpankę". Pochowany na słynnym Cmentarzu Père-Lachaise

W młodości Apollinaire imał się różnych zajęć dziennikarskich i pisarskich dla zarobku (m. in. wydał anonimowo kilka powieści erotycznych).

Przyjaźnie z Pablem Picassem, Ferdinandem Legerem, Georgesem Brakiem, Robertem Delaunayem, Juanem Gris, Marcelem Duchampem i innymi awangardowymi malarzami zaowocowały licznymi tekstami o sztuce, publikowanymi w paryskich czasopismach.

Jako jeden z pierwszych krytyków Apollinaire dał wyraz swemu entuzjazmowi dla kubizmu. W twórczości poetyckiej sięgał po przykłady symbolistów, choć często dystansował się od nich kpiną i ironią. Łączył tradycje racjonalistyczne z romantycznymi, silnie oddziaływała na niego także twórczość jemu współczesnych. Jako pierwszy zrezygnował z interpunkcji. Chętnie łączył wyrafinowany język poetycki z potocznym.