Grabarz lalek

Pewnego lata w małej letniskowej wiosce przepada bez śladu pięć nastolatek. Podejrzenia padają na 22-letniego Bena, wiejskiego głupka o ilorazie inteligencji dwulatka, który samotnie włóczy się po okolicznych polach i lasach. Prowadząca dochodzenie komisarz Brigitte Halinger ma jednak wątpliwości, czy winnego nie wskazano zbyt szybko. Kierując się wrodzoną intuicją sięga znacznie głębiej, niż nakazuje to zwykła zawodowa rutyna. Zmowa milczenia zostaje jednak przerwana dopiero wtedy, kiedy już niczego nie można zmienić.

Wsie rządzą się swoimi prawami. Wiele się na nich dzieje, ale nic nie wychodzi na zewnątrz. Zmowa milczenia ma tu długą tradycję. Każdy wie, jakie brudy pierze się za płotem, u sąsiada. Często pomaga się sąsiadowi w praniu tych brudów. Na koniec sąsiad poklepuje sąsiada po ramieniu, mówiąc porozumiewawczo: „I po sprawie, nie ma o czym gadać”. Jemu (Benowi) nie można było tego powiedzieć. I tak by nie zrozumiał. Tak jak nie rozumiano jego. To był długi łańcuch nieporozumień i bezsensownych kar, które w końcu uczyniły zeń tego, kim stał się w lecie 1995 roku – grabarzem lalek.