Gorący oddech pustyni

W opowiadaniach z lat 1993-1995, zebranych w tym tomie, Gustaw Herling-Grudziński kontynuuje nurt metafizyczny zapoczątkowany przed laty opowiadaniem " Wieża ". Pisarz wiele uwagi poświęca w nim refleksji nad kondycją człowieka. Zawsze fascynowały go ukryte zakamarki duszy ludzkiej, a wyzwanie stanowiła "ciemna " jej strona. Ale nawet tam, gdzie autor opisuje "zniewalająco urodziwe twarze zła", w jego utworach obecny jest inny, zagadkowy wymiar, wychodzący poza doczesną rzeczywistość. Pisarz często powtarza zdanie Dostojewskiego: "Nie można żyć bez nadziei". Jeśli wizja ludzkiego losu może wydawać się zbyt pesymistyczna, przerażająca - jak w opowiadaniach "Gorący oddech pustyni" czy "Prochy" - i tam nie gaśnie światełko nadziei. Jest słabe, ledwo dostrzegalne, ale istnieje. I tylko od wrażliwości i dociekliwości czytelnika zależy, czy zauważy jej ukryty blask.