Globalna katastrofa

Wielki Wybuch nigdy nie miał miejsca, Wszechświat się nie rozszerza, Księżyc odrywał się od Ziemi stopniowo, czarna dziura przyciąga światło i odpycha materię, kamienie użyte do budowy piramid były wytapiane – to tylko niektóre z wysuniętych tu kontrowersyjnych hipotez.

Autorzy kwestionują uznane teorie naukowe i obalają niekwestionowane dotąd koncepcje na temat naszego Wszechświata, dziejów Ziemi, kosmologii, geologii, geofizyki, astronomii, klimatologii i biologii. A przede wszystkim odkrywają na nowo „rok kosmiczny” – powtarzający się regularnie co 12 888 lat cykl globalnych katastrof, charakteryzujących się nagłym przemieszczeniem ziemskich biegunów magnetycznych i geograficznych.

Ten cykl kataklizmów był dobrze znany starożytnym cywilizacjom. Papirus Harris z czasów Ramzesa III opisuje regularnie powtarzające się globalne katastrofy – skutek odwrócenia biegunów magnetycznych. Papirus Ipuwera stwierdza wyraźnie, że Ziemia nagle odwróciła się do góry nogami, i rozpacza z powodu strasznych spustoszeń, jakie nastąpiły. Eurypides mówi w Elektrze, że Ziemia odwróciła się, a Słońce przemieściło się w innym kierunku. Platon donosi o powtarzającej się destrukcji Ziemi przez ogień i wodę, spowodowanej przez planety i gwiazdy. A Seneka pyta: „Czy my, ludzie, zasłużyliśmy na to, że niebo chce nas zniszczyć, odwracając swe bieguny?”

Kris i Jo Van den Driessche nie tylko przytaczają starożytne źródła, ale wysuwają własne dowody na potwierdzenie tezy o powtarzającym się cyklu zagłady. Ich zdaniem koniec obecnego roku kosmicznego wydaje się bliski...