Gertrude Bell

Gertrude Bell była brytyjską podróżniczką i archeologiem. Swoje życie poświęciła badaniu dziedzictwa rzymskiego i bizantyjskiego na Bliskim Wschodzie.

Gertrude Bell – biografia

Gertrude Margaret Lowthian Bell urodziła się 14 lipca 1868 roku. Ukończyła Queens Collage w Londynie, a następnie z wyróżnieniem Uniwersytet w Oksfordzie.

Pierwsze podróże Gertrude Bell związane były z postacią jej wuja, Franka Lascelle, ambasadora brytyjskiego w wielu miastach Europy Wschodniej i Bliskiego Wschodu. Za pierwszy cel podróżniczka obrała Bukareszt, gdzie spędziła zimę z 1888 na 1889 rok. W drodze powrotnej zwiedziła również Konstantynopol.

W 1893 roku, nauczywszy się podstaw języka arabskiego, wyjechała na kilka miesięcy do Teheranu. W kolejnych latach podróżowała po Europie, głównie Niemczech i Włoszech. Poza tym Getrude Bell dwukrotnie odwiedziła Jerozolimę i Hajfę, a w 1913 roku udało jej się dotrzeć do Ha'il drogą z Damaszku, przez teren objęty licznymi walkami wewnętrznymi. W latach 1900-1905 eksplorowała Alpy.

Gertrude Bell odbyła dwie podróże dookoła świata: pierwszą w 1897 roku ze swoim bratem Mauricem, podczas której odkryła pasję do wspinaczki górskiej, a także drugą w 1902 roku z drugim bratem Hugo.

Podczas I wojny światowej była dla Brytyjczyków ekspertem do spraw państw arabskich. Działała także we francuskim Czerwonym Krzyżu. Po wojnie została pomysłodawczynią utworzenia Muzeum Arabskiego w Bagdadzie. Wraz z Thomasem Edwardem Lawrencem wpłynęła w znacznym stopniu na utworzenie Iraku. W 1914 roku otrzymała złoty medal National Geographic Society.

Gertrude Bell zmarła 12 lipca 1926 roku.

Gertrude Bell – życie prywatne

Gertrude Bell pochodziła z bogatej rodziny przedsiębiorców. Jej dziadkiem był Lowthian Bell, jeden z najlepiej prosperujących w tamtych czasach przemysłowców w Wielkiej Brytanii, założyciel firmy Bell Brothers. Ojciec Gertude Bell skończył studia we Francji i w Niemczech, po czym przejął przedsiębiorstwo. Podróżniczka wychowywana była przez drugą żonę ojca, pisarkę Florence Olliffe, ponieważ jej matka zmarła, gdy Gertrude miała 3 lata.

Gertrude została oficjalnie przedstawiona na dworze brytyjskim i wielokrotnie uczestniczyła w balach dworskich. Nie spotkała tam jednak wybranka swojego życia. Jej miłością okazał się Henry Cadogan, pracownik ambasady brytyjskiej w Teheranie. Rodzice Gertrude Bell nie zgadzali się jednak na małżeństwo, ponieważ ojciec Henriego był bankrutem, a on sam miał poważne długi. Podróżniczka z nadzieją przekonania rodziców oczekiwała ukochanego w Londynie, jednak wkrótce przyszła wiadomość o śmierci Cadogana na zapalenie płuc.

Gertrude Bell – królowa pustyni

Dzięki znajomości języka arabskiego, koneksjom dyplomatycznym i statusie Europejki Gertrude Bell zyskała sobie przychylność szejków i przywódców plemion. To dawało jej także ochronę i możliwość dotarcia do miejsc, do których nie każdy mógł dojechać, co pomogło Gertrude Bell w pracach archeologicznych.

Tą dziedziną zainteresowała się dzięki znajomości z Davidem Hogarthem i Wilhelmem Dörpfeldem. Pierwsze badania w terenie Gertrude Bell odbyła podczas podróży na Bliski Wschód w 1905 roku. Fotografowała wtedy ruiny rzymskie i bizantyjskie. Prace kontynuowała podczas podróży do Azji Mniejszej w 1906 i 1907 roku. Rok później udała się w najważniejszą podróż swojego życia, do Mezopotamii. W drodze na zachód, z Bagdadu do Turcji napotkała na kamienne i drewniane ruiny, nieopisane nigdy przez żadnego z archeologa.

Brawurowe podróże i odkrycia Gertrude Bell sprawiły, że w środowisku archeologicznym i na Bliskim Wchodzie nazywana była "córką pustyni" lub "królową pustyni". W 2015 roku ukazał się film ukazujący życie podróżniczki pod tytułem "Królowa Pustyni", w którym* postać Gertude Bell* zagrała Nicole Kidman.

Gertrude Bell — książki

Gertrude Bell jest autorką wielu książek naukowych i popularnonaukowych, z których najsławniejszymi są "Persian Pictures" (1894) zawierająca wspomnienia z pierwszej podróży do Teheranu, "The Desert and the Sown" (1906) będąca zbiorem informacji na temat badań w Azji Mniejszej, a także "Amurath to Amurath" (1910) dotycząca odkryć pod Hit. W 1896 roku ukazało się tłumaczenie wierszy Hafeza autorstwa Gertrude Bell.