Generał Franco i jego Hiszpania (1892-1975)

Czarna legenda: Sojusznik Hitlera i Mussoliniego, krwawy kat hiszpańskiej Republiki, intrygant korzystający z dorobku innych, zawistnik pławiący się w luksusach, podczas gdy jego rodacy umierali z głodu; wieczny kunktator – mściwy aż do grobowej deski, kabotyn o piskliwym głosie dodający sobie podnóżkiem wzrostu, gaduła zadręczający otoczenie opowieściami o swoich sukcesach wędkarskich i łowieckich, drobnomieszczański pantoflarz, sknera – nienasycony w gromadzeniu dóbr, honorów, tytułów i splendorów, wódz milionowej armii o kwalifikacjach dowódcy batalionu. Biały mit: Odważny dowódca, kochający syn, wierny mąż, czuły ojciec i dziadek, żarliwy katolik, doskonały myśliwy, wędkarz, kawalerzysta; ciekawy pisarz i interesujący malarz, koneser wytwornych potraw, elastyczny polityk, cięty polemista i wielki patriota. Do tego szczery polonofil. Człowiek, którzy wystrychnął na dudka Adolfa Hitlera, którym – podobnie jak nazizmem – szczerze pogardzał. Jaka była prawda? Na to pytanie i na wiele innych odpowiada
pierwsza polska biografia generała Franco. W tle jego Hiszpania – fascynujący kraj zmieniający się wraz z nim.