Gaston Bachelard

Filozof, teoretyk nauki, eseista.
Sudiował matematykę i filozofię, w latach 1930-1940 prowadził katedrę filozofii uniwersytetu w Dijon. W latach 1940-1954 był profesorem historii i filozofii na Sorbonie.
W 1961 roku otrzymał Państwową Nagrodę Literacką. Wielotomowe i tematycznie zróżnicowane jego dzieło jest zapisem dociekań nad filozofią wyobraźni, zarówno naukowej, jak i poetyckiej.
Jego prace z zakresu epistemologii i filozofii nauk ścisłych, to:
Nowa myśl naukowa (1934), Dialektyka trwania (1936), Racjonalizm stosowany (1949), Materializm racjonalny (1953).
Z czasem Bachelard przeszedł od zamkniętej koncepcji nauki do koncepcji otwartej, zakładającej uruchomienie wyobraźni. Rozważania te doprowadziły go do badań nad wyobraźnią poetycką.
Poetyka przestrzeni (1957), Poetyka marzenia (1961), Płomień świecy (1961).
Bachelard, sam nie będąc badaczem literatury, wywarł wielki wpływ na francuskich twórców krytyki tematycznej, która podstawą interpretacji dzieła czyni zasadę nierozerwalności wyobrażenia i wypowiedzi literackiej.