Andrzej Stasiuk
Poeta i prozaik. Usunięty kolejno z liceum, technikum i zawodówki. Po półrocznym pobycie w wojsku nie powrócił z przepustki. Skazany za dezercję, przesiedział w więzieniu półtora roku.
Na doświadczeniach więziennych oparte są opowiadania z debiutanckiego zbioru Mury Hebronu (1992). Są to obrazki z życia w celi, zapis nagiej, odczłowieczonej egzystencji w świecie, w którym rządzi siła i chytrość. Drastyczne opisy poniżenia oraz przemocy i zarazem patos połączony z liryzmem, sarkazm i artyzm, wyrafinowanie językowe, umiejętność poetyckiego skrótu - oto cechy całej prozy Stasiuka.
W 1994 r. opublikował tom poezji Wiersze miłosne, a rok później powieść Biały Kruk (sfilmowaną jako Gnoje przez Jerzego Zalewskiego). Kolejne tomy prozy ugruntowały pozycję Stasiuka. W 1995 r. ukazały się Opowieści galicyjskie - na poły fabularyzowane, na poły reportażowe obrazki z życia mieszkańców podgórskiej prowincji, ze świetnie podpatrzonymi realiami obyczajowymi w dobie transformacji ustrojowej, z wyraźnie zarysowanymi postaciami i perypetiami z ludowej ballady rodem oraz z klimatem, w którym poetycki liryzm sąsiaduje z brutalnością.
Opowiadania umieszczone w tomie Przez rzekę (1996) stanowiły kontynuację tak zamierzonego toku opowiadania i osadzone były w podobnych realiach. Następny tom jego prozy - Dukla (1997) był nominowany do literackiej nagrody Nike'98. Stasiuk jest również autorem autobiografii zatytułowanej Jak zostałem pisarzem, która pokrótce opowiada o całym jego życiu.
Współpracuje z Brulionem, Czasem Kultury i Tygodnikiem Powszechnym. Mieszka we wsi Czarne w Beskidzie Niskim.
Jego manifest literacki: pisać, skreślać, myśleć, patrzeć, słuchać, pisać i skreślać, skreślać, skreślać..