Gabriel Marcel

Jeden z najwybitniejszych filozofów naszego stulecia. Był powszechnie uważany - obok Jaspersa - za współtwórcę egzystencjalizmu chrześcijańskiego. Sam określał siebie mianem "filozofa egzystencjalnego", wyznawcy sokratycznej koncepcji filozofii, poszukiwacza mądrości. Przełomem w jego życiu było przyjęcie w 1929 roku chrztu. Nawrócenie harmonizowało bowiem z przeświadczeniem, że droga filozoficznej refleksji, wnikającej w tajemnicę bytu, jest równocześnie drogą ku Bogu.

Marcel wychodzi z założeń charakterystycznej dla jego pokolenia filozofii rozpaczy, osnutej wokół motywów egzystencjalizmu, i buduje własną filozofię nadziei, w której wszystkie poczynania ludzkie odnajdują swój sens właśnie w wierze.

Od 1952 r. Marcel był członkiem Akademii Nauk Moralnych i Politycznych. W r. 1948 uzyskał Wielką Nagrodę Literacką Akademii Francuskiej, w r. 1968 - Wielką Nagrodę Literacką Miasta Paryża, a w 1969 r. - Międzynarodową Nagrodę im. Erazma z Rotterdamu. Był wielkim znawcą i miłośnikiem muzyki. Przez kilkanaście lat pełnił funkcję stałego krytyka literackiego w tygodniku "Les Nouvelles Litteraires".