French Love

French Love w poetyckim wydaniu Adama Pluszki to niewątpliwie intertekstowy „dyskurs miłosny”, palimpsest odzierany z obcej tekstury, obnażający ubezwłasnowolnienie kochaniem wielu języków. Poeta konstruuje wiersz „pomyślnie” – dla idei poprzedników i współczesnego czytelnika – oraz z techniczną precyzją. Ten cykl quasi-sonetów daje i czerpie przyjemność (z) tekstu, zaś ich podmiot twórczy dąży do zaznania metafizyki: w polemicznej, ogarniętej dyskursywnym myśleniem przechadzce przez francuskie wcielenia postmodernizmu. Autor z prawa z lewa cytuje wyimki z dzieł Francuzów, by zaaplikować „ichnich” mowie infiltrację, potraktować odbyte lektury jako przyczynek do nauki własnego idiolektu... Pozwalającego odnaleźć i zapisać wyrazy miłości pozatekstowej, ułożyć zdjęcia (z) prywatności, która dojrzewa do racjonalnego o/pisania.