Franciszek Zabłocki

Komediopisarz i poeta polski.

Przebywał na dworze A. Górskiego. Od 1774 urzędnik w Komisji Edukacji Narodowej, od 1788 faktyczny sekretarz Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych, 1791 pracował w Wydziale Edukacyjnym Straży Praw.

W trakcie obrad Sejmu Czteroletniego (1788-1792) popierał Stronnictwo Patriotyczne swymi satyrami i pamfletami. 1794 był członkiem powstania kościuszkowskiego. Po 1795 zaprzestał działalności literackiej, wyjechał do Rzymu i przyjął tam święcenia kapłańskie. Po powrocie do kraju był od 1798 proboszczem w Górze, od 1800 w Końskowoli. Położył ogromne zasługi dla rozwoju polskiego teatru. Początkowo pisał wiersze okolicznościowe, ody, bajki, listy poetyckie, sielanki, satyry, poemat mitologiczny Cztery żywioły(Zabawy Przyjemne i Pożyteczne 1775 i 1777, wydanie osobne 1780).

Autor ponad 50 komedii nawiązujących do dramaturgii francuskiej, ale nasyconych polskimi problemami i obyczajowością.

Atakująca sarmatyzm i ciemnotę komedia Zabobonnik (wydanie i wystawienie 1780) została nagrodzona przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego medalem Merentibus. Fircyk w zalotach (wydanie i wystawienie 1781) wszedł do klasyki polskiej dramaturgii.

Także m.in.: komedioopera Żółta szlafmyca (wydanie i wystawienie 1783), Sarmatyzm (wystawienie 1785, wydanie 1820), Gamrat(wystawienie 1785, wydanie 1830), Król w Kraju Rozkoszy (wystawienie 1787, wydanie 1860). Dzieła (tom 1-6, 1829-1830), Dzieła (tom 1-2, 1877),Pisma (1903).