Fototerapia

Łucja i Jose studiują fotografię. Fotografia jest dla Łucji sposobem na kontakt z rzeczywistością, ze światem, z innymi ludźmi. W istocie to fotografia jest głównym bohaterem książki (tekstowi towarzyszą w książce fotografie Małgorzaty Sałygi). Łucja jest zakochana w Jose. Galago ma wiele fobii i jest na psychologii. Cierpi, bo jest samotny, odnajduje jednak wreszcie swoją drugą połowę. Konrad ma burzliwy romans z bogatą, starszą od siebie kobietą, dorabia jako nosiciel wody, studiuje. Żaden z tych wątków nie znajduje w książce zakończenia, ale też nie o zakończenia i fabułę chodzi w tej prozie. "Fototerapia" to — w dużej mierze — opowieść o postrzeganiu. Akcja rozgrywa się współcześnie, głównie na warszawskiej Pradze, z jej specyficzną architekturą, mieszkańcami i atmosferą. Mottem jest jednakże aforyzm Feliksa Rajczaka "Żyję w rzeczywistości, która mnie nie otacza".

Z tych samych elementów rzeczywistości bohaterowie tworzą bowiem zupełnie różne światy. Zniekształcenia wynikają zarówno z oglądu rzeczy przez obiektyw aparatu fotograficznego, jak i przez pryzmat własnych fobii i nastrojów. Mogą być również spowodowane wadami wzroku. Dzięki temu każde zdarzenie, każdy najdrobniejszy szczegół zaskakuje, zyskuje kilka wymiarów, staje się przez to ciekawszy, wart powtórnego zauważenia.

Katarzyna Sowula napisała: "Nieważne, co i jak się dzieje, dla nas samych najważniejsze jest, jak to postrzegamy, akcja jest tu więc tylko pretekstem do spojrzenia na rzeczywistość z trochę innej strony".

To spojrzenie przyniosło świetne literackie efekty: zaglądając pod podszewkę rzeczywistości, docierając do jej nieoczywistych sensów, Katarzyna Sowula stworzyła swój własny, odrębny świat, który urzeka ciepłem i dowcipem, zaskakuje, wciąga.

Fotografie wykorzystane w książce pochodzą z dwóch odrębnych cykli: "W płynięciu nie ustając" (2000) i "Śniąc" (2003). Podczas pisania były dla autorki inspiracją i stanowią swobodne dopełnienie akcji.

"Co sprawia, że student polonistyki z dnia na dzień staje się nosiwodą, zdolni absolwenci szkół artystycznych do upadłego fotografują wędliny, psycholog szuka pomocy u psychiatry, a mieszkańcy warszawskiej Pragi wbrew swojej woli zarastają brudem?

Dla mnie absurdalna rzeczywistość to nieustające źródło radości, która szybko zamienia się w obłęd; popsute, porywające nas ze sobą, szaleńczo wirujące diabelskie koło nie mogące się zatrzymać".
Katarzyna Sowula

"Fototerapia" łączy w sobie inteligencję, wyobraźnię i komizm, w dobrych w dodatku proporcjach. Połączenie takie w literaturze jest rzadkie, w debiutach w gruncie rzeczy nieobecne".
Jerzy Pilch