Flauta

Według typologii Milana Kundery bohater Pluszki to „dziwkarz epicki”, taki, który szuka niewiadomego. Miota się, budzi w obcych łóżkach. Nie ma jednak w tej smutnej wędrówce tragizmu wielkiego uczucia, namiętności kolekcjonera, szaleństwa erotomana. Bohater raczej poddaje się biegowi wydarzeń i jakby na marginesie testuje: czy jeszcze potrafi coś dać? Czy potrafi coś przyjąć? Ciągle próbuje wycisnąć ze świata resztkę ciepła, jednak coraz bardziej bez wiary.

Flauta to współczesny filozoficzny spis cudzołożnic. Bohaterem jest człowiek okaleczony emocjonalnie, analityk na giełdzie uczuć, ktoś, kto nie do końca potrafi zaangażować się we własne działanie – wydaje się wyrachowanym obserwatorem obliczającym stopień prawdopodobieństwa łóżkowego sukcesu. Ale męczy go ten smutny pościelowy wyścig i nie bardzo wie, czym go zastąpić. A jednak tli się w nim jeszcze nadzieja, orzeźwiająca jak kwaśne jabłuszko. Nadzieja na „razem”, nadzieja na pełną komunikację, na wspólny rytm.