Feneomenologia percepcji

W Fenomenologii percepcji Maurice Merleau-Ponty osiąga pełną dojrzałość i samodzielność teoretyczną, rozwijając własną wersję fenomenologii. Jej zasadniczą osią, a zarazem znakiem rozpoznawczym, jest przyznanie tzw. "ciału własnemu" ontologicznie pierwszorzędnego statusu, czego konsekwencją będzie uznanie percepcji (a właściwie różnych "zachowań percepcyjnych") i skorelowanej z nią ekspresji za najbardziej źródłowe doświadczenia, dostarczające klucza do rozwiązywania fundamentalnych problemów filozoficznych. Zachowany tu przy tym zostaje właściwy fenomenologii, choć właśnie swoiście zmodyfikowany, transcendentalny poziom analiz, chroniący je przed możliwością naturalistycznej redukcji. Merleau-Ponty nie stworzył żadnej szkoły. Ale trudno byłoby znaleźć filozofa francuskiego, który by bądź pozytywnie, bądź przynajmniej negatywnie, w nastawieniu krytycznym, nie nawiązał do jakiegoś wątku jego twórczości. Można rzec, że Merleau-Ponty stworzył matrycę problemową dla wielu nurtów powojennej filozofii
francuskiej. Pierwotną glebą, na której ta matryca problemowa się kształtowała, była jednak fenomenologia obecna na kartach książki.