Eugene Ionesco

Urodzony w Rumunii, od wczesnego dzieciństwa mieszkał w Paryżu, studiował jednak w Bukareszcie i tam też rozpoczął pracę zawodową jako nauczyciel francuskiego i opublikował pierwsze utwory literackie. Były to głównie pamflety przeciwko znakomitościom ówczesnej rumuńskiej sceny literackiej.

W 1938 roku zamieszkał na stałe w Paryżu. Po wojnie zajął się twórczością dramatopisarską , zwróconą ku teatrowi eksperymentalnemu, zwanemu "antyteatrem", "teatrem absurdu" - negował bowiem tradycyjną dramaturgię, zwłaszcza jej nurt psychologiczny.

Pierwsza sztuka Ionesco, nazwana przez autora "antysztuką" - Łysa śpiewaczka (1950), wzbudziła szerokie echo, grana jest zresztą do dzisiaj przez mały awangardowy teatr "kieszonkowy" w paryskiej Dzielnicy Łacińskiej, a także przez wiele teatrów na całym świecie.

Za najlepszą sztukę tego autora uznaje się Lekcję (1951), nawiązujacą do nauczycielskich doświadczeń Ionesco oraz do jego obserwacji samego siebie, kiedy uczył się angielskiego - sztuka oparta jest na ciągu absurdów słownych wynikających z doprowadzonej do skrajnej konsekwencji konwencjonalizacji języka.

Ogromnym powodzeniem cieszyła się też kolejna sztuka - Nosorożec (1959), będąca alegoryczną opowieścią o podatności ludzi na konformistyczną uległość i zbiorową histerię.

W twórczości Ionesco bardzo czytelna jest metaforyka antytotalitarna, którą pisarz podkreślał także w wywiadach, wypowiedziach publicystycznych i swoimi zachowaniami politycznymi.