Embrion ludzki w starożytnej refleksji teologicznej

Już w starożytności ludzie stawali wobec takich dylematów etycznych, jak sztuczne poronienie, dzieciobójstwo czy porzucanie noworodków. W kontekście tych praktyk teolodzy wczesnochrześcijańscy poszukiwali odpowiedzi na pytania: czy płód ludzki jest człowiekiem? Kiedy się nim staje? Czy embrion obumarły może być zbawiony? W kwestiach tych epoka starożytna różniła się od współczesnej tylko nieco odmiennymi realiami społeczno-politycznymi oraz innym poziomem wiedzy biologicznej i medycznej. Książka jest szczegółowym przeglądem medycznych i filozoficznych koncepcji embrionu w starożytności grecko-rzymskiej i żydowskiej od filozofów przyrody po ojców Kościoła, z odwołaniem do źródeł. Koncentruje się przede wszystkim na prowokowanych przez rozważania embriologiczne pytaniach starożytnych teologów dotyczących fundamentalnych zagadnień antropologicznych: początku istnienia, natury ludzkiego bytu, pochodzenia duszy, momentu animacji, dziedziczenia grzesznych skłonności, podobieństwa do Boga i przeznaczenia do
wieczności.