Elegia renesansowa. Przemiany gatunku w Polsce i w Europie

Jest to pierwsze monograficzne ujęcie łacińskiej elegii powstałej w dobie renesansu. Podstawą rozważań uczyniła autorka elegię grecką (od epoki archaicznej do aleksandryjskiej) oraz rzymską. Analiza gatunku w jego szesnastowiecznej postaci pozwoliła na ustalenie trzech głównych kierunków imitacji rzymskiego wzorca (amores, tristia i heroidy), które przyjęto tu jako podstawowe kryterium podziału nowożytnej elegii - i równocześnie książki. Istotne miejsce w rozprawie znajduje też teoria genologiczna - od Platona do XVII w., ze szczególnym uwzględnieniem tzw. tu teorii Horacego-Scaligera, która najściślej odpowiada renesansowej praktyce gatunku.