Edward Stachura

Jeden z czołówki kultowych polskich poetów i pisarzy. Okres jego największej sławy to lata osiemdziesiąte. Życie na skraju społeczności i samobójcza śmierć uczyniły go legendą dla wielu młodych Polaków.

Był autorem powieści, wierszy, poematów, opowiadań. Urodził się w rodzinie polskich emigrantów we Francji. W 1948 r. wrócił do Polski. Debiutował w 1956 roku w dwutygodniku „Helikon”. Studiował romanistykę – najpierw na KUL-u, potem na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie podróży stypendialnej (1969–1970) do Meksyku studiował literaturę na tamtejszym UNAM. Stał się kultowych pisarzem młodego pokolenia lat siedemdziesiątych.

Skrupulatnie zacierał w swych utworach granicę pomiędzy życiem a literaturą. W rzeczywistości opisywał wciąż jedną postać, która ewoluowała tak jak on. Działalność artystyczna była dla niego formą autoanalizy. Jego twórczość szczegółowo ilustruje więc drogę, którą uparcie szedł, by zgłębić tajemnicę życia i śmierci. Wędrówka ta doprowadziła go do samobójstwa, zaś jego książki okazały się literackim dokumentem samozagłady. W pamięci czytelników zapisał się jako dziwak, outsider z gitarą, włóczęga, obserwator świata czy nawet jako prorok, który dotarł do istoty rzeczy.

Najważniejsze pozycje w jego dorbku to powieść Siekierezada, czyli zima leśnych ludzi, tomy opowiadań, wiersze, poematy i piosenki.