Edward Lear

Urodzony w skrajnie biednej rodzinie, Edward opuścił dom już w wieku czterech lat, aby rozpocząć od nowa pod opieką starszej od niego o 21 lat siostry, Ann. Od dzieciństwa był słabego zdrowia - cierpiał na epilepsję, bronchit, astmę, a w późniejszym okresie życia stracił częściowo wzrok. Już jako siedmiolatek zaczynał przejawiać objawy depresji powodowanej niestabilnością najmłodszych lat życia.

Mimo słabego stanu zdrowia wiele podróżował. Osiadł ostatecznie w Sanremo w 1879 roku. Pomimo wielu przyjaciół i korespondentów nie odnalazł miłości - został odrzucony dwukrotnie przez ukochaną, młodszą odeń o 46 lat, kobietę. Zmarł w domu, na dręczącą go od dawna chorobę serca.

Lear był malarzem od 16 roku życia - malował głównie po to, aby się utrzymać. Pracował między innymi dla angielskiego Towarzystwa Zoologicznego i właścicieli prywatnych menażerii. Publikował ilustracje w czasopismach, krótko udzielał też lekcji rysunku. Dopiero w późniejszych latach mógł malować dla przyjemności.

Największe osiągnięcia artysty pozostają jednak w dziedzinie literatury: jest autorem Księgi nonsensu, która pomogła spopularyzować formę limeryku - miniaturki lirycznej, absurdalnego, groteskowego wierszyka narracyjnego. Kolejne poezje Leara potwierdzały jego inwencję słowną, szerokie, często egzotyczne słownictwo i słuch muzyczny. Ta ostatnia jakość jego wierszy stała się szczególnie wyraźna, kiedy pięć z nich zostało w 1952 roku wykonanych we włoskim tłumaczeniu przez chór a cappella Goffreda Petrassi.

Lear znany był z przedstawiania się jako pan Abebika Kratoponoko Prizzikalo Kattefello Ablegorabalus Ableborinto Phashyph albo Chakonoton Cozovex Dossi Fossi Sini Tomentilla Coronilla Polentilla Battledore Shuttlecock Derry Down Derry Dumps. Ten żart towarzyski zaczerpnął z Aldiborontiphoskyphorniostikos - książki-gry, w której gracze muszą czytać podane fragmenty tekstu (językołamacze), osobne dla każdej litery alfabetu, tak prędko, jak to możliwe bez przejęzyczeń.