Dzika bestia

„Każdego popołudnia sterczę pod ogrodzeniem w nadziei, że zjawi się znowu. Czekam na nią do szóstej, licząc, że wyjdzie do lasu. Ale nie ujrzałem jej już nigdy więcej, choćby wyglądającej przez okno. Czasem słyszę jakieś gwizdy i wtedy ogarnia mnie wzruszenie, bo myślę, że to znak od niej, ale gwizd oddala się, niknie gdzieś między drzewami i dochodzi z coraz to innego miejsca”.

Izolda mieszka w dziwacznym i zarazem fascynującym zamku, zupełnie nieprzystającym do miasta Medellín, nad którym góruje. Przytłoczona nierealnością otaczającego ją świata ucieka od samotności w gęstwinę zamkowego lasu. Do środka, przez gałęzie drzew rosnących wokół zamku wkradają się niepostrzeżenie zagrożenia świata zewnętrznego. Stopniując napięcie, Jorge Franco kreuje w swojej powieści mroczną baśń, która przeradza się w obłąkańczą historię pewnego porwania. Zarówno w twierdzy, jak i poza nią, miłość, „ta dzika bestia”, przybiera postać obsesji, uzurpuje sobie prawo do sprawowania kontroli nad drugim człowiekiem, rozpala żądzę zemsty i można się od niej uwolnić, jedynie akceptując śmierć jako przeznaczenie.

Powieść zdobyła Nagrodę Wydawnictwa Alfaguara w 2014.

„Dzika bestia”, mieszanka fantazji i okrucieństwa, mająca coś z baśni braci Grimm i atmosfery filmów braci Cohen, kryje w sobie smakowitą niespodziankę.
Laura Restrepo

Jest to jeden z tych kolumbijskich autorów, który może być moim następcą.
Gabriel García Márquez

Jest niewielu pisarzy, którzy swoim pisarstwem wzbudzają we mnie taki podziw jak Jorge Franco.
Almudena Grandes

Fascynująca i zaskakująca powieść. Zaczyna się jak bajka, a kończy jak film Tarantino.
Sergio Vila-Sanjuan

Podczas gdy wielu latynoskich prozaików poszło w stronę surowego realizmu, Jorge Franco opisuje namiętności i tragedie swoich bohaterów – w świecie, który jest Kolumbią, ale jakby z magiczną pozłotą. Nikogo nie może dziwić, że to akurat jego Gabriel García Márquez upatrzył sobie na następcę.
Tomasz Pindel