Dzien­nik z lat 1914 - 1919. Wszystko, co kocha­łam

Dzien­nik z lat 1914–1919 roz­po­czyna się od opisu uro­czy­stych obcho­dów zło­tego wesela Fer­dy­nanda Radzi­wiłła i Pela­gii z Sapie­hów, z któ­rymi Joanna Potocka była spo­wi­no­wa­cona. Złote gody świę­to­wano w Ołyce na Woły­niu, sie­dzi­bie Radzi­wił­łów, a dla gości i jubi­la­tów przy­go­to­wano liczne atrak­cje, m.in. wystawne uczty, tańce i fajer­werki. Jubi­le­usz 50-lecia zbiegł się w cza­sie z począt­kiem Wiel­kiej Wojny, która wkrótce miała cał­ko­wi­cie odmie­nić losy nie tylko gospo­da­rzy i gości zgro­ma­dzo­nych w Ołyce, ale całej ludz­ko­ści. Dla Joanny Potoc­kiej była to naj­waż­niej­sza cezura, dzie­ląca bieg jej życia na dwie epoki. Uczest­ni­cząc w uro­czy­sto­ściach ołyc­kich w gro­nie rodziny i zna­jo­mych, prze­czu­wała, że koń­czy się dobrze znany, bez­pieczny świat.

Opi­sy­wane w Dzien­niku lata to dla Joanny Potoc­kiej czas oso­bi­stych życio­wych dra­ma­tów: w pierw­szych mie­sią­cach wojny zgi­nął jej uko­chany syn Tomasz, w 1917 r. na zapa­le­nie płuc zmarła jedyna sio­stra Aniela z Potoc­kich Zamoy­ska, a na śmierć w oko­pach byli nara­żeni syn Jan Tomasz Potocki, zięć Adam Zamoy­ski i wnuk Leszek Zamoy­ski. Joanna Potocka utra­ciła posia­dłość w Pecza­rze nad Bohem, w daw­nym woje­wódz­twie bra­cław­skim, a jej zna­jomi, krewni i sąsie­dzi – dach nad głową, zabez­pie­cze­nie mate­rialne, czę­sto zaś także życie.