Dziennik sceptyka 1999-2002

Oglądamy Wszechświat, jaki niegdyś był. Może już nie ma gwiazdy pod którą urodziliśmy się, uznali za swoją? Nie mamy pewności o niczym, to zmusza nas do szukania. Jeżeli nie można poznać wszystkiego, to trzeba wiedzieć tyle, ile można. Na razie odbieramy tylko naturalny szum Kosmosu, jak roju pszczół w ulu. My, ludzie, jesteśmy dowodem, iż Wszechświat czuje i myśli - tworzący według wiecznych praw Tworzyciel. Czujemy przejmującą jedność ze wszystkim we Wszechświecie, w sobie coś nieśmiertelnego..