Dziennik Anais Nin 4 (1944-1947)

Zasadnicze tematy „Dziennika” – jaźń, kobiecość, nerwica, wolność, związki, zbieżność sztuki z życiem – to również najistotniejsze wątki w bogactwie materii tego tomu. I znowu przedsięwzięcia i reakcje Anaïs Nin często wykazują cechy prorocze. Jej czułki, podobnie jak radar każdego prawdziwego artysty, wykrywają i odnotowują to, co w danym momencie jest ledwo dostrzegane.

Znowu, czerpiąc z własnego doświadczenia, mówi o naszym rosnącym izolowaniu się, braku więzi: „teraz, gdy żyjemy w szybszym, bardziej powierzchownym rytmie, gdy zdaje się nam, że mamy styczność z większą liczbą ludzi, ludów, krajów. Zwiedzeni tą iluzją mylnie sądzimy, że utrzymujemy głęboką więź z osobami, które mamy na wyciągnięcie ręki. W tych niebezpiecznych czasach mechaniczne głosy, radia, telefony, zastępują intymną zażyłość, a mniemanie, że jesteśmy w łączności z milionami, sprawia, iż nasze poczucie bliskości z drugim człowiekiem staje się coraz uboższe, nasza wizja bliźniego zaś coraz bardziej ograniczona”.

I właśnie dziś, gdy mamy możliwość natychmiastowego odtworzenia każdego zdarzenia i dostęp do wszelkiej komunikacji elektronicznej, te uwagi Anaïs Nin, które, wedle dzisiejszych norm, poczyniła w innej epoce, wydają się niezwykle trafne i bardzo „na czasie”.