Dzieje polskiej floty

Europejscy monarchowie doceniali znaczenie posiadania własnej floty - była ona nie tylko dowodem świetności panującego, ale przede wszystkim gwarantowała bezpieczeństwo państwa, jego rozwój gospodarczy, wzmacniała także - co ważne - autorytet międzynarodowy.

Dlatego też Jagiellonowie i Wazowie dążyli do zbudowania silnej floty wojennej, niezbędnej w czasie trwania zmagań o dominację na Bałtyku i Morzu Czarnym w XVI i XVII wieku. Zapewniała ona ponadto swobodną żeglugę i kontrolę ważnych portów.

Autor ciekawie i przystępnie przed Czytelnikiem zarysowuje działania władających Rzecząpospolitą - te bardziej, jak i mniej udane - mające doprowadzić do wzmocnienia floty. Pisze o wybitnych Polakach, którzy rozumieli znaczenie morskiej polityki dla państwa i wspierali poczynania monarchów - niejednokrotnie wbrew szlachcie sprzeciwiającej się niepotrzebnym, jej zdaniem, wydatkom. Analizuje zwycięstwa i porażki w walkach na morzu, odkrywa na nowo znaczenie floty kaperskiej, a także doniosłą rolę flotylli kozackich czajek w powstrzymywaniu ekspansji tureckiej. Rozwodzi się - w sposób przystępny - na temat najważniejszych bitew tamtych czasów, taktyki najsławniejszych dowódców - hetmanów, atamanów i admirałów. Zaskakujące mogą być dla współczesnego czytelnika opisy codziennego życia załóg okrętowych i galerników.

Książka zawiera typologię dawnych okrętów, ich ożaglowania, olinowania, omasztowania, uzbrojenia - z licznymi ilustracjami i wizerunkami bander, a także słownik rzeczowy i biograficzny. Mapy i wykresy ułatwiają orientację w tematyce tej publikacji.