Dwie drogi

Powieść Dwie droginawiązuje do tradycji powieści psychologicznej. Widać, że autor korzysta z najlepszych wzorów powieści psychologicznej, reprezentowanej przez Alberta Camus, Jarosława Iwaszkiewicza, czy też Włodzimierza Odojewskiego. Dwie drogi to również przykład tzw. realizmu magicznego, którego najwybitniejszym przedstawicielem jest Gabriel Garcia Marquez. Poznajemy w niej historię miłości układającej się w formę dramatycznego romansu, rozłożonego w czasie, dodatkowo ukazanego jako retrospekcja. Zasługą autora jest takie konstruowanie fabuły, że akcja trzyma w napięciu do samego końca, a dzięki umiejętnościom piszącego poznajemy opowieść jedyną i pierwszą. Powieść ta jest także ważnym dyskursem w sprawie wiary i kapłańskiego powołania oraz przenikania problemów do życia doczesnego. Prawdziwym walorem powieści są umiejętności stylistyczne autora. Z wielką wprawą prowadzi on narrację, która nie nuży, mimo że tekst stanowi głównie opis wewnętrznych rozterek i przeżyć bohatera. Powieść Dwie drogi
jest dowodem na to, że prawda o psychologii człowieka jest nieznana, a jej przedstawienia mogą być uniwersalne, mimo przełomów literackich oraz zmiany pokoleń.