Dusze na kiju klonowym

Mało kto w literaturze potrafi tak czuć przyrodę, tak plastycznie ją opisać, ożywić i powiązać z człowiekiem, z jego losem i codziennością życia. Dzięki temu Vuletić głębiej wnika w mroczne zakamarki psychiki ludzkiej, w podświadomość człowieczą, wydobywając z niej to, co elementarne, żywiołowe, ślepe, niszczycielskie. I to zarówno w poezji, jak i w prozie...
Człowiek i przyroda w poetyckim świecie Vuleticia są w ciągłym zderzeniu i kontakcie, a wszystko, co żyje, co czuje, pozostaje w jednym niepojętym splocie światła i mroku, miłości i nienawiści, impulsów i temperamentów, a nade wszystko żywiołów, będących przekleństwem i błogosławieństwem, dobrem i złem.
Ze wstępu Grzegorza Łatuszyńskiego