Duśka czyli rzecz o Darii Trafankowskiej

Nie jest to wywiad-rzeka, ani biografia osoby publicznej, której ogromna popularność i sympatię przyniósł serial "Na dobre i na złe". Nie jest to tym bardziej historia heroicznej walki o życie, zwłaszcza, że autorka przystąpiła do pracy nad swoją książką, gdy nic jeszcze nie zapowiadało choroby, która zabrała Duśkę. O motywach napisania o Darii Hanna Karolak pisze w ostatnim rozdziale książki "Dlaczego Duśka?" stanowiącym rodzaj posłowia; "Mówiąc o Duśce, to mówić przede wszystkim o człowieku" - powiedziała autorce Krystyna Janda, gdy rodziła się opowieść o Darii Trafankowskiej. Książka Hanny Karolak jest próbą pokazania osoby niezwykłej, próba dotarcia do istoty zjawiska, jakim była Duśka, z jej dobrocią, czułością dla świata i ludzi. Autorka miała świadomość, że pisanie o kimś po prostu dobrym, przyjaznym, pełnym wewnętrznego światła jest zadaniem trudnym, grozi bowiem nadmierna afektacją lub tworzeniem banalnej laurki. Ale książkę o Darii czyta się z zapartym tchem. Barwny, pełen anegdot sposób
opowiadania Duśki o sobie, jej poczucie humoru i otwartość, wszystko to przetworzone piórem autorki czyni książę o Duśce pasjonującą zarówno dla tych, którzy ja znali, jak i tych, którzy dzięki tej opowieści obejrzał "portret zwielokrotniony" znanej im jedynie z ekranu Siostry Danuty z serialu "Na dobre I na złe". "Duśka" to rodzaj powieści, której bohaterkę spotykamy na różnych etapach życia. Poznajemy małą dziewczynkę, w której mama ulokowała wszystkie swoje niespełnione marzenia, uczennicę pełna kompleksów wobec utalentowanych kolegów w elitarnej szkole, studentkę szkoły filmowej, odnoszącą już wtedy znaczące sukcesy. Poznajemy młodą matkę, która mozolnie buduje szczęście w swoim związku, rozkochana w synu mam´. Poznajemy jej dom, który był przytuliskiem dla wszystkich potrzebujących, połamanych, zawiedzionych, dom tętniący życzliwością. Poznajemy wreszcie aktorkę, o której talencie i wrażliwości mówili z uznaniem reżyserzy, koledzy, publiczność, a która nie zagrała zbyt wielu ról na swoją miarą. "Ale czy
każdy musi być gwiazdą" - powtarzała Daria z właściwą sobie pogoda ducha. Poznajemy też Duśki przyjaciół, którzy z humorem lub nostalgią wspominają epizody ze wspólnego życia.