Dom kobiet

Zatem stało się. Mam być żoną człowieka, którego imienia nie znam. Matka wyśmiałaby taką sytuacje. Jej śmiech towarzyszył każdemu głupstwu w moim życiu. Jednak odtąd, już na zawsze, będę pamiętała jej rozdzierający krzyk.

Siedemnastoletnia Thea prowadzi dziwne życie pod czujnym okiem matki, Nalii, emerytowanej śpiewaczki operowej, kobiety, która przetrwała Holocaust. Będąc niejako więźniem obsesyjnej miłości swojej matki, dziewczyna ucieka z tajemniczym a układnym przyjacielem ojca, który zabiera ja do swojego domu na odległej wyspie. "Zasada jest taka", mówi Thea. "Mam stworzyć pozory, że tego mojego drugiego życia nie ma. I zaczynam czuć się tak, jakby ono rzeczywiście nie istniało".

Na wyspie Thea odkrywa, że dom, w którym się wychowała - z jego bramami i kłódkami, i psami - zastąpiony został więzieniem innego rodzaju. "Przez cale życie", mówi, "zwracałam uwagę na klucze. Lubię wiedzieć, do czego pasują, jak działają. - Po co ci własne klucze? - Krzyczała matka. - Kiedy już dorośniesz do własnych kluczy, będziesz tez wystarczająco dorosła, by pojąc mnóstwo różnych rzeczy."