Dobre ciało

Kolejna głośna książka Eve Ensler, autorki bestsellerowych Monologów waginy, to wyzwanie rzucone kobiecym obsesjom, dotyczącym własnej cielesności. Pragnienie wizualnej doskonałości, którego ikoną w cywilizacji zachodniej stała się lalka Barbie, jest jak wirus zaczepiany przez środki masowego przekazu.

W erze popkultury płaski brzuch to kwestia ważniejsza niż wojna z terroryzmem. Dobre ciało jest zapisem rozmów z mieszkankami kilku stref geograficznych. Opowiada historie kobiet z Rzymu, Kabulu, San Francisco, Los Angeles, Bombaju, Portoryko, Nairobi, Nowego Jorku. I choć pojęcie piękna bywa różne, wszystkie rozmówczynie Ensler, deklarują, że ciało jest wszystkim, co mają. Wiele z nich bezskutecznie próbuje osiągnąć ideał. Inne potrafiły zaprzestać walki i odkryć, że ciało kocha się za to, że jest. Gdyż, jak mówi Ensler, ciało to nasz dom. Dobre ciało wystawiane na Broadwayu stało się kolejnym sukcesem scenicznym Eve Ensler.

Zebrane przez nią opowieści to niekiedy szczere aż do bólu sprawozdania z samookaleczenia – jak w przypadku Tiffany, trzydziestopięcioletniej modelki, która raz po raz poddaje się skalpelowi swojego męża, chirurga plastycznego, żeby dorównać wizji doskonałego piękna. Niekiedy są to opisy cierpienia zadawanego innym – jak w przypadku irańskich matek, które operują nosy swoim córkom, żeby nie zdradzały ich nieeuropejskiego rodowodu. Nienawiść do własnego ciała, wyrażająca się w desperackich próbach wygładzenia, odtłuszczenia, odchudzenia, ujędrnienia, łączy naczelną kobiecego pisma z Portorykanką z Brooklynu i stateczną żoną z Los Angeles. Na szczęście oprócz maniaczek „samonaprawiania” Ensler poznaje też Priyę z Afganistanu, która regularnie w tajemnicy wymyka się do lodziarni, i Leah, która powtarza córce, żeby polubiła samą siebie. Może przykłady kobiet, które zadomowiły się w swoim ciele, skłonią do buntu te, które stały się zakładniczkami wzorców kulturowych?