Do utraty tchu

Uwagi Autora dotyczą techniki: oddechu, frazowania, pracy nad tekstem oraz doboru materiału na płytę, współpracy z liderami i orkiestrami. Ukazany jest też wielki, drapieżny świat amerykańskiego "showbizu". O osobistościach Hollywood, politykach, prezydentach, kobietach w życiu artysty, o powiązaniach z mafią, kontaktach ze słynnymi postaciami muzyki rozrywkowej i rockowej, z kompozytorami i tekściarzami.
Frank przez całe życie pracował z czołowymi big-bandami jazzowymi Tommy'ego Dorseya, Harry'ego Jamesa, Nelsona Riddle'a, Dona Costy, Billy'ego Maya, Axela Stordahla, Counta Basiego, Duke'a Ellingtona, Gordona Jenkinsa czy Buddy'ego Richa. Sinatra zaadaptował to, co w jazzie najcenniejsze, zwłaszcza nienaganny, zrelaksowany stosunek do czasu muzycznego, określany mianem swinga. Znany najszerzej jako wykonawca pop, był zawsze wysoko ceniony w kręgach jazzowych. Niekiedy improwizował w manierze jazzowej, co zawsze czynił z ogromnym smakiem i wyczuciem stylistyki. To od Dorseya przejął pewne właściwości jazzowego frazowania związane z oddechem, pewną pomocą był mu też śpiew Billy Holiday. Najwięcej jednak, choć bezwiednie, zawdzięcza tradycji włoskiego bel canto, zwłaszcza gdy mowa o legatowanym ataku dźwięku, użyciu portmento i rubato, nasyceniu samogłosek, w czym ogromny udział miał oryginalny, nowatorski sposób posługiwania się mikrofonem. To zaskakujące, ale sam Miles Davis przyznawał się do studiów nad
frazowaniem Sinatry.