Dna moczanowa. Współczesne podejście

Pierwszy numer pod redakcją naukową prof. dr hab. Maria Majdan, skierowany jest do praktykujących reumatologów, lekarzy rodzinnych, nefrologów, kardiologów, ortopedów Został poświęcony tematowi dny moczanowej, jako chorobie ogólnoustrojowej przebiegającej często z wieloma schorzeniami towarzyszącymi.

W numerze omówiono m.in.:

Dnę moczanową (DM), jako chorobę ogólnoustrojową, jej rozpoznanie oraz zasady leczenia. Jest jedną z najpowszechniejszych artropatii zapalnych u człowieka. Częstość występowania DM w krajach wysoko rozwiniętych sukcesywnie wzrasta – obecnie dochodzi do 4% populacji i zwiększa się wraz z wiekiem. Dna moczanowa i hiperurykemia są poważnymi problemami klinicznymi współczesnej medycyny (nie tylko reumatologii).

Zespół metaboliczny (ZM), który stał się jednym z głównych, narastających problemów zdrowia publicznego w najbardziej rozwiniętych krajach świata. Zwykle towarzyszy on zespołowi wspólnie występujących zaburzeń metabolicznych (otyłość brzuszna, upośledzona tolerancja glukozy, dyslipidemia, nadciśnienie tętnicze), określonych łącznie nazwą „zespołu metabolicznego”. Jego nieodłącznym elementem jest hiperurykemia.

Aktualnie stosowane leki w terapii dny moczanowej, zgodne z rekomendacją Europejskiego Stowarzyszenia na rzecz Walki z Chorobami Reumatycznymi (EULAR). Mimo że DM znana jest od starożytności i należy do schorzeń implikujących uciążliwe dolegliwości, a mechanizmy patofizjologiczne jej powstawania zostały stosunkowo dobrze poznane, nadal nie opracowano satysfakcjonująco skutecznych sposobów jej leczenia.

Częstość występowania dny moczanowej wyraźnie wzrasta wraz z wiekiem. W starszym wieku częściej niż w młodszej populacji chorują kobiety. Obraz kliniczny dny moczanowej w starszym wieku różni się od przebiegu dny u ludzi młodszych dlatego często bywa rozpoznawana z dużym opóźnieniem. Leczenie dny moczanowej w wieku podeszłym jest często utrudnione ze względu na liczne schorzenia współwystępujące

Choroby wynikające z odkładania złogów innych niż kryształy moczanu sodu, przede wszystkim związków zawierających wapń. Artropatie wywołane przez kryształy to heterogenna grupa schorzeń, dla których charakterystyczne jest odkładanie różnych substancji mineralnych w obrębie struktur stawowych, ale również w tkankach miękkich. Mimo istotnego postępu w rozumieniu patogenezy krystalopatii wciąż nie jest ona w pełni poznana.