Daniel Kac

Daniel Kac rozpoczął działalność publicystyczną w okresie dwudziestolecia międzywojennego, drukując artykuły, eseje, reportaże i opowiadania w lewicowej prasie żydowskiej. Pisał do miesięcznika "Uhojb” (Początek) wydawanego przez lwowską grupę literacką, na czele której stał znany poeta Israel Aszendorf. W 1933 r. Kac opublikował w jidysz Między granicami, cykl reportaży o życiu biedoty żydowskiej w miasteczkach między Wołyniem a Polesiem.

Po wojnie pod pseudonimem Daniel Wołyński publikował m.in. w "Literaturze", "Tu i Teraz", "Fołks Sztyme". W 1983 r. ukazała się jego praca w jidysz Cienie z popiołów, traktująca o skupisku żydowskim na Wołyniu, o jego tradycjach, zwyczajach i więzi z innymi społecznościami na tym terenie, a także o walce Żydów wołyńskich z Niemcami w latach II wojny światowej.

W 1989 r. „Miesięcznik Literacki” opublikował jego esej literacko-monograficzny Melodia słowa i harmonia treści o ostatnim w Polsce żydowskim pisarzu i krytyku literackim Samuelu Belisie Legisie. W 1993 r. wyszła książka Na krawędzi życia o życiu i twórczości Mojsze Kulbaka, znanego żydowskiego poety, prozaika i dramaturga, rozstrzelanego w 1937 r. w Mińsku pod fałszywym zarzutem szpiegostwa na rzecz Polski.

W latach 1994-1995 Daniel Kac ogłosił w języku jidysz cykl artykułów monograficznych, o znanych mu żołnierzach-Żydach biorących udział w II wojnie światowej Po drodze. W 1997 r. kilka jego opowiadań zamieściły „Więź”, „Literatura” i „Almanach Żydowski”. W 2004 r. opublikował książkę pt. Wilno Jerozolimą było. Rzecz o Abrahamie Sutzkeverze. Jest to opowieść o wybitnym żyjącym poecie języka jidysz. Krocząc śladami Sutzkevera poznajemy też Wilno, które Żydzi nazywali Jerozolimą Litwy.

Daniel Kac był niewidomy. Od czasu, kiedy stracił wzrok, prace przeznaczone do druku dyktował i redagował na taśmie magnetofonowej.