Dagerotypy

Tę książkę czyta się niczym quasi-opowiadania, które rozwijają się nie od przesłanki do wniosku, lecz od jednej anegdoty do drugiej. Mają one ów cudowny posmak dobrej rozmowy: humorystycznej, osobistej, ale nie przygniatającej. Nie bez przyczyny Eudora Welty mówiła o Blixen: Opowieść zagęściła do esencji; z esencji uczyniła eliksir, a z eliksiru poczęła na nowo wyprowadzać opowieść.