Czas i opowieść 3. Czas opowiadany

Metafora polegała na tworzeniu nowej znaczeniowej stosowności poprzez zaskakującą atrybucję. W opowieści semantyczna innowacja polega na wynalezieniu intrygi: cele, przyczyny, przypadki, należące w różnorodny sposób do dziedziny praktyki, są zebrane w ramach czasowej jedności całościowej i domkniętej akcji. Zagadnienie filozoficzne, które stawia owa praca kompozycji narracyjnej, dotyczy relacji między czasem opowieści a czasem życia i aktywności emocjonalnej. W tej wielkiej debacie dotyczącej czasu i opowieści przywołuje się wiele dyscyplin, przede wszystkim fenomenologię czasu, historiografię oraz teorię literacką opowieści fikcyjnej.

Trzeci tom Czasu i opowieści pokazuje najpierw, że – niejako równolegle do socjologii – fenomenologia rozwijająca się od św. Augustyna do Heideggera prowadzi do nieuniknionej Aporetyki czasu. Drugi dział ukazuje, w jaki sposób Poetyka opowieści odpowiada na ów impas myśli, mobilizując – za pośrednictwem lektury – połączone możliwości historii i opowieści fikcyjnej.