Czarne słońce

Czarne słońce. Depresja i melancholia Julii Kristevej zamyka fascynująca trylogię opisującą trudne doświadczenia egzystencjalne człowieka. W Pouvoirs de l'horreur. Essai sur l'abjection, (Seuil: Paris 1980) Kristeva opisywała dwuznaczne poczucie wstrętu i obrzydzenia, bez którego niemożliwe jest uzyskanie podmiotowej samodzielności. W Histoires d'amour (Seuil: Paris 1984) miłość została ściśle związana z językowym zakorzenieniem w rzeczywistości. I w końcu w Czarnym słońcu otrzymujemy opis podmiotu depresyjnego, pozbawionego możliwości jakiejkolwiek symbolizacji, lecz szukającego dla swego udręczonego ciała jakiejkolwiek szansy ekspresji.

Opierając się na analizie przypadków klinicznych z własnej praktyki psychoanalitycznej oraz wnikliwej lekturze dzieł kultury, od Holbeina, przez Nezvala, Dostojewskiego, po Duras, Kristeva prowadzi czytelnika przez mroczne drogi duchowego cierpienia, które stara się znaleźć ukojenie w wynajdywaniu dla siebie właściwego języka.